Lider

 TU BĘDZIE OBRAZEK. JAK BĘDZIE MABI (wyobraźcie sobie salę gildii i Lidera na miejscu Lidera) O.. taki obrazek będzie

Luk siedział sam w gabinecie Lidera Gildii. Był zamyślony. Nigdy nie spodziewał się, że kiedykolwiek może znaleźć się w tym miejscu. Oparł brodę na dłoni, jego jasne spojrzenie lustrowało ściany. Proporce, mapy, plany.. westchnął, zaplótłszy dłonie za głową. Przeciągnął się, zamykając oczy. Hałas jednak szybko zmusił go do otwarcia ich na powrót. Noki właśnie wpadła do gabinetu. W dłoniach trzymała tacę. Na niej filiżanka z herbatą i jego ulubione ciastka. Z uśmiechem postawiła mu to wszystko na biurku. Nie zapomniała nawet o cukrze i cytrynie, choć nie wiedziała czy słodzi. Odsunęła się, salutując.

- Przyniosłam herbatę, pamiętam, że nie pijasz kawy

Luk wstał, odsalutowując jej, jednak jego zaskoczone spojrzenie zdradzało, że niewiele z tego rozumie

- Nie jadłeś śniadania.. – dodała ciszej

- a tak... – westchnął – nie wiedziałem,  to należy do twoich obowiązków? – zapytał z uśmiechem

- nie należy – dziewczyna tylko wzruszyła ramionami – ale jak widzę jak tu siedzisz, to wiem, że sam o siebie nie zadbasz. Nigdy tego nie robisz.. a jest masa papierkowej roboty, którą powinieneś przejrzeć. Alchemik tylko westchnął przeciągle, zanurzając się znów w czeluściach miękkiego fotela. Przeczesał dłonią włosy, mierzwiąc je między palcami.

- Dużo tego... – zmarszczył brwi, przerzucając kolejne dokumenty. Jedne odkładał na lewo, inne na prawo. Czynił to z jedynie sobie znana metodologią. W końcu znów podniósł wzrok na dziewczynę - Może zjesz ze mną?

Dziewczyna tylko pokręciła głową – dzięki, jestem już po. Przygotuję resztę papierów. Wpadnę za pół godzinki – uśmiechnęła się – mogę się odmeldować? – strzeliła obcasami

- Jasne... – machnął tylko dłonią, nie otwierając nawet oczu. Gdy zamknęła za sobą drzwi, wcisnął się bardziej w fotel, chrupiąc powoli słodkie ciastka. Sięgnął po spis członków, który Alchemiczka „niechcąco” zostawiła mu na biurku – będzie trochę sprzątania – sięgnął po pióro aby od razu wydać odpowiednie decyzje. Gdy skończyły się ciastka, a ostatnia kropka atramentu zaczęła schnąć na świeżo podpisanym dokumencie, uśmiechnął się. W końcu chwila  zasłużonego odpoczynku. Jakże się jednak pomylił, gdy ruda znów wpakowała mu się do gabinetu. Tym razem taszczyła ze sobą stertę papierów, która swoim ciężarem niemal ją przygniatała. Wypuściła powietrze z głośnym „ufff” gdy złożyła mu je na stole. Odgarnęła grzywkę z czoła.

- Ccco tto jest? – Luk zapytał nieco zmieszany

- Lidera często nie było, więc prowadziłam dokumentację gildii. Przychodne, wychodne,  ludzie, plany, działania, osiągi, lvling, finanse – twarz Luka robiła się coraz bardziej zaskoczona z każdym jej słowem – bank, pomysły, obserwacje...

- Lennox nie ma takiego archiwum! – był pod wrażeniem

- Byłam prawą ręką Varranta. Zależało mi na tym aby gildia była prowadzona poprawnie – spojrzała na niego niepewnie – Fajnie byłoby gdybyś to przeczytał, ale jak chcesz, to mogę przygotować ci wyciągi z najważniejszych danych i podsumowania. Tylko potrzebuję na to trochę czasu. Myślę, że jak przysiądę nad tym tej nocy, to na jutrzejsze popołudnie miałbyś to gotowe. Chcesz jeszcze herbaty? – wypaliła jednym tchem

- yyyyyyeeeem...  – Nowy Lider tylko złapał się za głowę – dlaczego to robisz?

- Ale, że co? Coś nie tak? – zamrugała oczyma przestraszona

- nie.. nie to.. tylko – uśmiechnął się tym swoim uśmiechem – mam wrażenie, że starasz się mi coś za wszelką cenę udowodnić

Dziewczyna spłonęła rumieńcem, cofając się kilka kroków dalej od niego. Spojrzała na buty, obawiając się podnieść wzrok na swojego Lidera – ja.. yem... – czuła, że jej uszy znów płoną. Zacisnęła dłonie, starając się ukryć ich drżenie. Luk nie spuszczał z niej wzroku, zaplótłszy dłonie na piersi

-hm?

Spojrzała gdzieś w bok

- HM?

- Boję się, że możesz mnie odsunąć od obowiązków – powiedziała cicho, opuszczając głowę jeszcze niżej – a bardzo mi zależy na tej pracy

Chłopak tylko się roześmiał. Alchemiczka podniosła na niego oburzone spojrzenie, ten jednak nie przestawał się śmiać. Noki poczerwieniała jeszcze bardziej. W końcu chłopak nieco się uspokoił, tak, że był w stanie mówić, choć iskierki wesołości wciąż tańczyły w jego zielonkawych oczach

- Nie mam żadnych podstaw, ani powodów, aby to robić,  przynajmniej na razie – starał się być tak poważny jak tylko było to w tej sytuacji możliwe, ale nie mógł sobie odpuścić  – ale ciastka chcę widzieć co rano – uśmiechnął się. Noki odpowiedziała uśmiechem, tak radosnej chyba jej jeszcze nie widział

- Tak jest Taicho! Ciastko i herbata każdego ranka! – zasalutowała nieco zbyt energicznie, a po chwili już jej nie było