Początek 2

Mamo? – szepnęła, wstając, ale nikt jej nie odpowiedział. Zacisnęła wargi, by znów nie zacząć płakać. Była sama, robiło się ciemno, do tego było jej zimno… Nagle usłyszała jakiś dźwięk. Odwróciła się w tym kierunku, dostrzegając wolfa. Ten jednak, w odróżnieniu od tych z rabbie, pokryty był sierścią.. zdawał się taki miękki… Dziewczynka powoli, z wyciągnięta przed siebie dłonią ruszyła w jego kierunku. Szła powoli obawiając się, że może go spłoszyć, a tak bardzo chciała pogłaskać zwierzątko. Zwierzątko jednak nagle odsłoniło białe ostre kły i rzuciło się to ataku. Dziewczynka krzyknęła i zaczęła uciekać. Wilk jednak był szybszy, i w paru susach prawie ją dogonił. Czuła już jego oddech na swojej nodze. Zamknęła oczy bojąc się nawet zerknąć w tamtym kierunku. Ten jednak nagle poderwał się do skoku przewracając malucha. Aontu płakała, starając się unikać jego zębów, które prawie już sięgały jej szyi. Płakała, starając się z siebie zrzucić ogromną rozeźloną bestię

- Mamo!!!!! Mamo!!!! – krzyczała, bijąc rączkami na oślep – M A M O!!!!!!!!!! – Nagle usłyszała świst, a po chwili wilk zaległ na niej całym swym ciężarem. Nie zdążyła jednak nawet zareagować, gdy chłopak jednym ruchem zdarł z niej cielsko martwego wilczura

- Nic ci nie jest? – spytał przestraszony, badając obrażenia dziewczynki. Z ulgą jednak stwierdził, że poza kilkoma zadrapaniami i strachem, którego się najadła,  nic jej się poważniejszego nie stało. – Co tu robisz po zmierzchu sama? – pomógł jej się podnieść. Zaskoczenie niemal odebrało mu mowę, gdy dziewczynka z płaczem przyskoczyła do niego, obejmując go z całej siły, przytulając rudą główkę do jego brzucha. Nie mogła opanować przerażenia i płaczu. Chłopak delikatnie się uśmiechnął, klękając przy niej. Pogładził ją po głowie – no już dobrze. Ten wilk nic więcej ci nie zrobi. Obiecuję – uśmiechnął się starając się dodać maluchowi otuchy.  Dziewczynka jednak nie przestawała płakać, tuląc się do chłopaka coraz bardziej. Postanowił ją czymś zająć. Wolną ręką z kieszeni wyjął kolorowego gema, przerzucając go sobie zręcznie między palcami. . Maluch „odkleił się” od wybawiciela, spoglądając z ogromnym zainteresowaniem na to, co ten robi. Chłopak nie przerywał zabawy, z zamyśleniem spoglądając na małą. Coś nie dawało mu spokoju.. Nie bardzo wiedział jednak co to takiego… Dziewczynka po chwili już przestała płakać, patrząc jak kulka przesuwa się pomiędzy palcami Łucznika. Usiłowała ją złapać, jednak chłopak był tak zręczny, że kulka za każdym razem znajdowała się w innym miejscu, niż dziewczynce się zdawało.

- Jak ci na imię mała? – spytał ciepłym głosem. Dziewczynka była tak bardzo urocza, a jednocześnie tak bardzo samotna. Na szczęście strach opuścił ją całkowicie. Spojrzała na niego z uśmiechem.

- Nazywam się Nokomiis i jestem człowiekiem! – wykrzyczała uradowana i zadowolona z siebie. Chłopak się roześmiał, mierzwiąc jej rude włosy.

- Nooooo to, to widzę .-  Oddał jej kulkę, sięgając do juków swojego Strusia. Pogrzebał tam chwilę wyciągając kilka szczap drewna i parę ziemniaków – pewnie jesteś głodna Nokomiis? – z uśmiechem patrzył na nią, jak usiłuje naśladować jego ruchy i jak raz po raz musi się schylać lub biec, bo kulka wyśliznęła się jej z dłoni. Przyklęknął, układając drwa i rozpalając ogień. – Nie tak… - roześmiał się podchodząc znów do dziewczynki. Usiadł obok niej, biorąc ją sobie na kolana. Uniósł jej dłoń, kładąc na niej czerwonego gema. – rozprostuj palce.. o.. tak… ładnie – pogładził ja znów po włosach, kładąc na jej ręku kulkę. Następnie objął dłoń dziewczynki, tak, że jej ręką prowadził kolorową kuleczkę. Noki patrzyła na to jak zahipnotyzowana. Po dłuższym czasie podniosła głowę, spoglądając na swojego wybawiciela.

- Ja też tak potrafię? – ten nie odpowiedział, biorąc ją na ręce. Noki starała się nie wypuścić kulki z łapek. Chłopak podszedł do ognia, siadając w jego cieple. Dziewczynkę usadził sobie pomiędzy nogami, tak, że opierała się głową o jego tors. Wrzucił do żaru kilka ziemniaków

- Pewnie jesteś, głodna, co? – uśmiechnął się, obejmując ją mocniej, opierając brodę na jej głowie.

- Jestem… - Objęła łapkami brzuszek, dopiero teraz czując głód – A ty jak masz na imię? – Podniosła głowę, palce wciąż zaciskając na jego dłoni.

- Mów mi Zet – spojrzał na nią, szybko jednak odwrócił wzrok. Mała była wpatrzona w niego jak w obraz, a  on nie mógł tego znieść . – co robisz tutaj sama? Gdzie są twoi rodzice? -Dziewczynka skuliła się w sobie. Chłopak poczuł, że zaraz znów może zacząć płakać. Przyciągnął ją więc mocniej do siebie – nie smuć się już. Martwię się. Takie małe dziewczynki nie powinny same chodzić nocą po lasach

Mała wstała, odwracając się w stronę Łucznika, uklękła przy nim, obejmując ciasno jego szyję. Przytuliła swój policzek do jego. Zet ze strachem odkrył, że jej miękkie włosy przyjemnie łaskoczą jego szyję – Mama kazała mi uciekać.. a taty nigdy nie miałam – jęknęła przytulając się do niego mocniej, ze łzami wspominając ostatnie chwile spędzone z mamą. Chłopak wstał, trzymając dziewczynkę jedną ręką. Przez dłuższą chwile milczał, wpatrując się w ogień. Zbliżył się do niego, stawiając małą obok siebie na ziemi. Patykiem wygrzebał gorące bulwy wprost z ognia. Noki jak kociak rzuciła się od razu chwytając jedną z nich w łapki. Szybko ją jednak wyrzuciła z krzykiem, tak bardzo była gorąca.

- Nie tak od razu! – Zet nie zdążył jej odciągnąć, nim sięgnęła po ziemniaka. Przygarnął płaczącą do siebie, dmuchając na łapki. Spojrzał na dziewczynkę z uśmiechem – no już nie płacz… Patrz.. dmucham.. a to ratujący dmuch! Królowa Zima mnie nauczyła. Boli?

Noki zamrugała, patrząc na niego z szeroko otwartymi ustami. Co jeszcze potrafił Zet? Umie zabijać wilki, potrafi sprawiać, że kulka żyje w jego dłoni, i do tego Pani Zima nauczyła go chuchnięcia, które sprawia, że łapki przestają boleć….

- już nie boli… - uśmiechnęła się do niego, rzucając mu się znów na szyję. Zet tylko się roześmiał, dźwigając ją bez większego kłopotu. Wziął ją na barana, pokazując gwiazdy. Gdy uznał, że ziemniaki są już dość chłodne, przyklęknął przy nich stawiając Noki na ziemi. Podał jej ciepłą bulwę sypiąc na nią odrobinę soli. Dziewczynka była zachwycona. Nigdy wcześniej nie jadła takich pyszności… W Rabbie  trudno było znaleźć żywność. Czasem któryś ze szczurów przemycił ser, albo kromkę suchego chleba.

- Zet! – Dziewczynka zakrzyknęła wesoło – jakie to dobre!!!!!! – Wcinała jednego po drugim, co którymś z kolei, częstując  Łucznika -  Co to jest?

Chłopaka jakby zmroziło. Spojrzał na nią, jednak w jego spojrzeniu nie było już tego ciepła co przed chwilą. Dziewczynka przestraszyła się, przesuwając się kilka kroków do tyłu. Nie wiedziała co zrobiła nie tak. Wielkimi zielonymi oczyma patrzyła tylko ze smutkiem i strachem na chłopaka. Ten po chwili przerwał milczenie